Shumica e nënave largohen nga materniteti me një buzëqeshje në fytyrë dhe lumturi të pamasë në zemër. Nëna Tina u largua e vetme pa bebin e saj nga materniteti, pa fëmijë në krahë dhe me një trishtim që vështirë se mund të përshkruhet. Ajo donte të ndante me ne historinë e saj të dhimbshme:
“Këtë vit në janar mora vesh që isha shtatzënë. Ishte një shtatzëni e dëshiruar, e shumë pritur. Një shtatzëni për të dëshiruar. Pa asnjë shqetësim, vjellje, dhimbje. Një shtatzëni kaq të bukur.
Dhe kështu, hyra në muajin e nëntë, fillova të blej gjëra për fëmijën, emri tashmë ishte zgjedhur, dhe me padurim prisnim të vinte në jetë. Në javën e 38-të shkova edhe për një CTG edhe për ekografi dhe sigurisht gjithçka ishte në rregull si më parë, por nuk e kisha idenë që do ta humbja fëmijën në fund të shtatzënisë. Thjesht lëvizjet e bebit tim nuk i ndjeja. Ajo ishte aq aktive sa nuk mund ta kuptoja se si ishte në të vërtetë vajzë, dukej më shumë si një djalë boksier.
Dhe po, nuk e ndjeva dhe prita nesër të shkoja te doktori, atje përjetova një trishtim pasi dëgjova fjalën më të keqe: ‘Nuk i dëgjoj rrahjet e zemrës së foshnjës’, ‘kemi humbur një fëmijë’.
C-seksioni im urgjent ndodhi më 15 shtator 2021. Dy javë pas kësaj, u largova nga spitali me duar bosh dhe me stomakun bosh, pa bebin tim. Më dhimbte tmerrësisht. Dhe tani dhemb njësoj. Në shtëpi më priste një dhomë gjumi me të gjitha elementet e foshnjës (krevati fëmijësh, shtroja të pajisura, robat e saj). Kisha shumë frikë të kthehesha në shtëpi. Por njeriu mund të përballet edhe me këtë.
Ka kaluar saktësisht një muaj. Nuk e di kur do të kalojë kjo dhimbje, kur do të vijë ajo kohë që shëron gjithçka. Por as unë nuk dua. Dua të vuaj për vajzën time të vogël, sepse kjo është krejtësisht normale. Dua ta kujtoj përgjithmonë, edhe pse nuk më lejuan ta shihja, nuk isha aq e fortë mendërisht. Kam foto të saj me 4D US nga muaji i nëntë, ia njoh fytyrën dhe dua ta kujtoj kështu.
Kam frikë edhe nga shtatzënia e radhës. Më vjen mirë kur lexoj se gratë që kanë kaluar të gjitha këto tani janë nëna dhe në këtë mënyrë më pakësojnë frikën nga një shtatzëni e dytë, një lindje e dytë. Unë nuk do të mbijetoja një humbje tjetër. Faleminderit të gjitha grave që ndanë historitë e tyre me ne që tani po e kalojnë atë dhe që na japin shpresë se gjithçka do të jetë mirë, por së pari ne duhet të jemi mirë. Mbështetje për të gjitha nënat që humbën fëmijët e tyre.”/natalmedia.com/
*Materialet dhe informacionet në këtë portal nuk mund të kopjoh en, të shtypen, ose të përdoren në çfarëdo forme tjetër për qëllime përfitimi pa miratimin e drejtuesve të “natalmedia”
